Anny Woźniakowskiej wrażenia po finale...
Swobodny i pewny siebie w dwóch etapach, w finale stanął przed orkiestrą dziwnie spięty. Recytatyw Hrabiego z III aktu Wesela Figara Mozarta zaczął zmęczonym głosem, co odbiło się na wyrazie artystycznym. Potem odzyskał swobodę i aria zabrzmiała poprawnie. Znacznie lepiej niż w Mozarcie śpiewak poczuł się w arii Oniegina Wy mnie pisali z opery Czajkowskiego. Różnicując ekspresję, stworzył dobrą postać rezonera, tylko szkoda, że musiał wziąć oddech przed ostatnim słowem, gubiąc logikę zdania.
I tu dało o sobie znać zmęczenie poprzednimi etapami konkursu. Aria Gildy z I aktu Rigoletta Verdiego, choć wyrazowo ładna, rozpoczęła się niezbyt pewnie, a potem tu i ówdzie zdarzały się niedociągnięcia intonacyjne. Gorzej było w arii Olimpii z Opowieści Hoffmanna Offenbacha. Koloraturowe popisy mogłyby zadziwiać, gdyby były pewne intonacyjnie, niestetynie były. A szkoda.
Artysta zestawił dwie arie biegunowo różne w nastroju: arię Księcia Jeleckiego z Damy pikowej Czajkowskiego i arię Figara z Cyrulika sewilskiego Rossiniego. Interpretacje jednej i drugiej zaliczyć może do udanych. Wprawdzie wolałabym miłosne wyznanie z Damy pikowej w nieco wolniejszym tempie, by sens poszczególnych zdań mógł bardziej dotrzeć do odbiorców, ale było to wykonanie wystarczająco nasycone emocją. W arii z Cyrulika śpiewak porwał publiczność brawurowym, pełnym wdzięku, lekkości i dowcipu wykonaniem. To był bardzo dobry występ!
W poprzednich etapach w śpiewaku ze Słowenii upatrywałam kandydata do I nagrody. Niestety, aria Riccarda z I aktu Purytanów Belliniego w jego wykonaniu nieco zmieniła mój osąd. Cóż, że wszystko zostało należycie wyśpiewane? Ta muzyka powinna płynąć swobodnie, tymczasem została niemal rygorystycznie wpisana w kreskę taktową sprzecznie z jej duchem. Znacznie lepiej zabrzmiała aria Wolframa z III aktu Tannhäusera Wagnera, z dobrze zaplanowaną dramaturgią muzyczną i odpowiednim nastrojem powagi i uczucia.
Nerwy, zmęczenie, niedyspozycja? Nie wiem, co spowodowało, że śpiewak, który przez dwa etapy potrafił ładnie gospodarować głosem, nigdy go nie nadużywając, tym razem arię Almavivy z Cyrulika sewilskiego Rossiniegośpiewał siłowo, co zaowocowało płaskim dźwiękiem i wyraźnymi uchybieniami intonacji. Nieco lepiej zaczęła się aria Nemorina z Napoju miłosnego Donizettiego, ale i tu głos nie był w pełni posłuszny właścicielowi, a ponadto pojawiła się chrypa. Szkoda.
Ładna prezentacja - dobra wokalnie, interesująca muzycznie. Najpierw aria Olimpii z Opowieści Hoffmanna Offenbacha zaśpiewana z wdziękiem i prostotą, no i z precyzją intonacyjną. Potem pieśń Roksany z II aktu Króla Rogera Szymanowskiego z bardzo dobrze poprowadzoną narracją muzyczną i narastającą ekspresją. A przy tym wyraźnie podany tekst, co rzadko się w tej arii słyszy. Tylko wolałabym wstępną wokalizę bardziej miękką.
Tu wokaliza Roksany jak należy wychynęła z nicości i popłynęła w miękkim legato. Zapowiadało się pięknie, ale potem nastąpił jakiś rozziew pomiędzy śpiewaczką a dyrygentką jakby miały różne wyobrażenia o tym, w jakim tempie powinna rozwijać się muzyka Szymanowskiego i zepsuło to nieco obraz całości. Więcej satysfakcji wykonawczyni i słuchaczom dostarczyła aria Leonory z I aktu Trubadura Verdiego. Prezentacja wokalnie prawie bez zarzutu, muzycznie przemyślana, nasycona zmieniającymi się emocjami, dała żywą postać verdiowskiej heroiny.
Recytatyw i aria Oniegina Wy mnie pisali Czajkowskiego oraz recytatyw i aria Hrabiego z III aktu Wesela Figara Mozarta znalazły w artyście dobrego interpretatora, choć chwilami nachodziła mnie myśl, że ten Oniegin jest za wesoły. Gdyby jeszcze Paweł Trojak popracował nad opanowaniem rąk, które w trakcie śpiewu były ustawicznie w ruchu, nie zawsze w zgodzie z sytuacją dramatyczna i muzyczną. Bardziej podobał mi się Mozart, z czytelną gamą uczuć miotających Hrabią.
Także w interpretacji tego artysty Hrabia był żywą i barwną postacią, stworzoną muzyką podaną ze zrozumieniem mozartowskiego stylu. Ciekawa muzycznie była także prezentacja recytatywu i arii Riccarda z I aktu Purytanów. Belliniego. Powiedzieć można, że artysta wie, na czym polega belcanto, choć jeszcze nie w pełni potrafi tę wiedzę przełożyć na interpretację. Gdyby tak więcej było w tym wykonaniu legata i spokojnego oddechu muzycznego, to Bellini byłby prawdziwszy.
Wdzięczna, dowcipna Despina z I aktu Cosi fan tutte Mozarta, nieprzerysowana w interpretacji, co często się zdarza. I skarżąca się na los, niemal dramatyczna Eurydyka z III aktu opery Glucka Orfeusz i Eurydyka. Śpiewaczka dobrze zróżnicowała obie postaci, stworzyła dwa różne muzyczne światy.
Jeden z niewielu głosów, na którym nie odbiły się trudy konkursowych zmagań. Recytatyw i aria Donny Anny z II aktu Don Giovanniego Mozarta zostały wykonane bez zarzutu, z prawdą emocjonalną. Także Małgorzata z III aktu Fausta Gounoda była prawdziwie skromną dziewczyną, ulegającą przeobrażeniu pod wpływem klejnotów. Piękny głos artystki niezmiennie urzeka.
Występ w III etapie był chyba najlepszą prezentacją artystki w tym konkursie. Recytatyw i aria Julii z I aktu opery I Capuletti e I Montecchi Belliniego oraz aria Gildy z II aktu Righoletta Verdiego wykonane zostały przez nią wręcz idealnie. Było i piękne belcanto (wreszcie Bellini zabrzmiał jak należy), i wyraz dramatyczny, i perfekcja warsztatowa. Brawo!
Zalotna Musetta z II aktu Cyganerii Pucciniego i umierająca Violetta z III aktu Traviaty... Artystka potrafiła dobrze zarysować obie sylwetki, choć myślę, że bliższa jej psychice jest Violetta. Jej arią potrafiła wzruszyć.