Niemiecki śpiewak (tenor) i dyrygent. Muzyczną edukację rozpoczął pod kierunkiem ojca, który pracował jako kościelny kantor. W wieku 8 lat został przyjęty do Drezdeńskiego Chóru Chłopięcego (Dresdener Kreuzchor), w którym śpiewał przez wiele lat. W 1944 roku zadebiutował w operze Czarodziejski flet Mozarta w roli jednego z trzech chłopców. W wieku 10 lat śpiewał sopranem, jednak wkrótce okazało się, że dysponuje altem. Został solistą chóru. Niezwykłą popularność zyskał dzięki wykonaniu kantat Bacha, które zostało wydane przez Deutsche Grammophon na pierwszych niemieckich płytach długogrających. Po zmianie brzmienia głosu w wyniku mutacji śpiewał w chórze jako tenor.

W 1954 roku, rozpoczął równocześnie pracę w lipskim radiu oraz lekcje śpiewu u znanego śpiewaka i pedagoga Fritza Polstera. W 1959 roku ukończył studia na wydziale wokalnym oraz wydziale dyrygentury w Akademii Muzycznej w Dreźnie. Równolegle kształcił się w studiu operowym Państwowej Opery w Dreźnie, w którym wystąpił w partii Paolino w operze Il matrimonio segreto (produkcja własna).

Peter Schreier rozpoczął pracę w Państwowej Operze w Dreźnie jako solista (tenor liryczny), gdzie zadebiutował w operze Fidelio Beethovena (1959). Z zespołem Opery wziął udział w tournee po Indiach i Afryce. Występował gościnnie na scenie Państwowej Opery w Berlinie, a w 1963 roku podpisał stały kontrakt, na mocy którego został pierwszym tenorem lirycznym Opery berlińskiej. Stale koncertował w krajach byłego Związku Radzieckiego, innych państwach bloku wschodniego oraz krajach Europy zachodniej. W Londynie debiutował w 1966 roku, w partii Fernanda, wraz z zespołem Opery w Hamburgu, natomiast w Nowym Jorku w partii Tamina rok później. Ten występ zapoczątkował jego międzynarodową karierę na prestiżowych scenach operowych całego świata: Wiednia (1967), mediolańskiej La Scali (1968) oraz teatru Colón w Buenos Aires (1969).

Artysta wkrótce osiągnął sukcesy na skalę światową (partie mozartowskie, recitale). Z powodzeniem kreował również takie partie jak Alfreda w Zemście nietoperza, Loge’a w Złocie Renu, fizyka w Einsteinie, Almavivy w Cyruliku sewilskim, Fentona w Otellu czy też Leńskiego w Eugeniuszu Onieginie.

Wykonywane partie oratoryjne przyniosły mu międzynarodowe uznanie i stały się wzorcowymi interpretacjami muzyki oratoryjnej, kantatowej i pasyjnej.

Dokonał również wielu nagrań radiowych oraz telewizyjnych.

W latach 70. ubiegłego wieku po raz pierwszy wystąpił w charakterze dyrygenta wraz z Dresden Staatkapelle, co zaowocowało międzynarodową karierą, szczególnie w zakresie dyrygowania utworami Bacha i Mozarta.

Karierę śpiewaka zakończył w 2005 roku, występem w Oratorium na Boże Narodzenie (Christmas Oratorio BWV 248) Bacha w Pradze, podczas którego połączył dwie role: śpiewaka - w partii Ewangelisty oraz dyrygenta. Do dziś z powodzeniem kontynuuje karierę dyrygenta.

Artysta otrzymał liczne wyróżnienia, a w tym Nagrodę Pierwszej Klasy Niemieckiej Republiki Demokratycznej, srebrny medal Mozarta w Salzburgu, a także niemiecki prestiżowy tytuł Kammersänger. W 1986 roku został mianowany honorowym członkiem wiedeńskiego stowarzyszenia Vienna Gesellschaft der Musikfreunde, otrzymał nagrodę miasta Drezna Anderson-Nexo oraz Nagrodę Fundacji Siemensa.

Schreier wydał w wydawnictwie M. Meier, Wiedeń własne książki: Z własnego punktu widzenia: myśli i wspomnienia (1983 r.) oraz We wstecznym lusterku (2005 r.).